Bumperkleven bij de kassa
Al enkele jaren geleden heb ik afscheid genomen van de overtuiging dat het rijden van de maximum snelheid op de weg je het snelste ergens brengt.
De laatste tijd ben ik in mijn immer durend onderzoek hoe het leven werkt eens op gaan letten hoe het wachten voor de kassa bij de supermarkt mij verging, geïnspireerd door een fles ketchup.
Na een tocht langs de schappen en koelvitrines bij de lokale supermarkt is het op enig moment tijd om bij de kassa aan te sluiten. Met een snelle indringende blik maakte ik een analyse van de wachtenden, het aantal caissières, de hoeveelheid boodschappen van mijn collega-klanten en wellicht onbewust waren meer aspecten in deze analyse betrokken. De oren gespitst om als eerste te kunnen horen of een stem door de intercom om nog een extra caissière vroeg, zodat ik mij als eerste kon opstellen bij de nieuw te bemensen kassa.
Na het maken van een klein sprintje naar de rij bij de verkozen kassa kon het wachten beginnen. Met een schuin oog naar de kassa’s naast mij, om te kijken of de voorgang daar niet nog sneller was, keek ik naar de pogingen van de caissière om de boodschappen van mijn voorgangers zo snel als mogelijk langs de scanner te halen om ze vervolgens op één grote hoop op elkaar te laten glijden, terwijl mijn collega-klant probeert te voorkomen dat haar sla en druiven worden geperst tussen twee flessen frisdrank nog voordat zij de winkel hebben verlaten. In de haast gebeurde het niet zelden dat er van de lopende band verschillende etenswaren op de grond belandden. Dit als gevolg van de gecombineerde werking van de zwaartekracht en onoplettendheid als gevolg van de nagestreefde hoge snelheid. Sommige etenswaren leiden hier niet zichtbaar onder. Het neerstorten van een fles tomatenketchup kon bij mij rekenen op een glimlach van oor tot oor. Dit ondanks het feit dat het wel een streep door de rekening was in mijn streven om zo spoedig mogelijk met mijn nieuw verworven etenswaren buiten te staan. Dit voorval zette mij aan het denken.
Tot het vallen van de fles met ketchup was de focus geweest op het zo spoedig mogelijk buiten staan. Dit terwijl de humor letterlijk en figuurlijk in de supermarkt lag! En waarom eigenlijk die haast bij de kassa, al winkelend langs schappen en vitrines was er helemaal geen sprake van haast geweest. En uiteindelijk brengt de haast bij de kassa een sleutel tot onthaasting. Hoe mooi kan het zijn?
Dit bracht mij tot een nieuwe aanpak bij het boodschappen doen. Met volle kar of mandje ga ik naar de kassa’s. Nog steeds doe ik een snelle scan en maak een analyse, gewoon omdat ik het leuk vind. Vervolgens maak ik de keuze voor de kassa waarvan ik de inschatting heb gemaakt dat het bij deze kassa het meeste tijd gaat nemen om af te rekenen.
Ik sluit achteraan bij de rij van deze kassa, ik laat minstens een meter tussen mijn voorganger en mij. Sinds deze aanpak gebeuren er heel andere dingen bij de kassa. Bij deze kassa vallen er nauwelijks etenswaren van de band. Bij deze kassa vragen mensen of ze van de vrije meter voor je gebruik mogen maken om even te passeren naar de kassa met een korte rij of mensen die met een halfje bruin brood en een onsje salami vragen of ze even voor mogen. Vriendelijk en dankbaar zijn de reacties. Zo gemakkelijk tover je een glimlach. Natuurlijk sta ik hierdoor niet sneller buiten. Wel sta ik anders buiten: rustiger, uiteindelijk blijer omdat ik iemand die echt haast leek te hebben gerust heb voor laten gaan en ik heb ondertussen alle tijd gehad om van de gekte bij de andere kassa’s te genieten.
Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. En het ontspant nog ook!
